Levend verlies
Ik weet dat er een keer een Brief op de mat gaat vallen. Een Brief met de moeilijkste vraag tot dan toe. In de Brief zal staan: “U heeft nog een ingevroren embryo….”
Enkele jaren eerder hadden we die knoop al doorgehakt. We zouden het bij twee kinderen houden, ze zijn gezond en het vijf jaar durende traject van zwanger worden had zijn sporen nagelaten. En ondanks dat het zo goed is, dwarrelen de gedachtes regelmatig door mijn hoofd.
- Wat als…
- Hoe zou hij of zij zijn?
- Zou hij of zij meer op mij of op papa lijken?
En zoals de gedachtes naar binnen dwarrelen… zo dwarrelen ze ook weer uit mijn gedachten. Omdat ik weet dat de embryo er nog is.
Levend verlies
Laatst kwam ik een mooie term tegen die mijn dwarrelende gedachtes mooi verwoorde: ‘levend verlies’. Een term geïntroduceerd door Manu Kierse. Verdriet wat altijd op kan laaien (verwacht en onverwacht) vaak bij mijlpalen. En het klopt, mijn verdriet of zoals ik het noem, dwarrelende gedachtes komen en gaan. Het levend verlies draag ik bij me op mijn manier. Door weer steeds te zoeken naar de balans die erbij past. De ene keer lukt het me beter dan de anderen. En als het mij niet lukt dan is er mijn omgeving die (soms zonder dat ze het weten) dan mijn balans zijn.
De brief zal komen
De brief zal komen. Tot die tijd oefen ik nog met balanceren. Zodat ik met het komen van de brief kan gaan zitten bij het eindpunt van mijn touw. En vanaf dat plateautje kijk ik op mijn gemak rond naar welk pad ik dan nemen zal.
Liefs,
Loes
Meer info over levend verlies?
www.levendverlies.nl
Manu Keirse, schrijver over verlies
